De Wet van de Straat

In Amerikaanse sloppenwijken zoals North Philadelphia worden steeds vaker moorden gepleegd als reactie op een klein conflict: een blik die niet bevalt, een toevallige botsing. Het is genoeg om de trekker over te halen.

Elijah Anderson, hoogleraar sociologie Univ. of Pennsylvania, schreef er een boek over: Code of the Street (1999).

In deze achterbuurten heb je te maken met het formele rechtssysteem (maar de politie komt vaak niet) en met de Wet van de Straat. Hierin draait alles om respect. Voordat zwarten gaan vechten, zeggen ze: 'You gonna respect me, nigger!', aldus Anderson. Respect verdien je met een hard optreden, met geweld en zonder vrees voor de dood. Over de politie zeggen de mensen: 'Call the cops, they might not come.'

North Philadelphia is voor de bewoners het einde van de wereld. Er komen geen taxis meer, want het is te gevaarlijk. De bewoners zijn sjacheraars, dealers, minimumloners die weten dat ze hier nooit meer weg komen.

Een dealer begint als jongen voor 8 dollar per uur en heet dan een low dog. Hij betrekt de drugs van een tussenpersoon, de middle dog. Deze werkt voor de top dog. Het probleem van de kleine handelaren zijn de stick uppers, de rippers die hun geld verdienen met het bestelen van de low dogs. Een clean wapen kost 500 dollar. Een wapen waar een drietal moorden mee gepleegd is, kost 50 $. Maar je loopt dan het risico opgepakt te worden voor 3 moorden die je niet gepleegd hebt. Het wapen heet hun piece en dit is hun trots. Zonder wapen zijn ze nekked, naakt.

De wet van de straat is onderdeel van de zwarte tegencultuur. Onderwijs ziet men als blanke onderdrukking. Naar school gaan, is 'acting white' of 'selling out'. Dat doe je niet.

Anderson denkt in de Franse banlieus dezelfde ontwikkeling te zien. Jongeren die zijn uitgestoten en zich tegen de burgerlijke maatschappij keren.

Rappers zijn afkomstig uit de middenklasse maar moeten de Wet van de Straat omarmen om CD's te verkopen.

Bron: NRC/HB, 6/4/2006, p. 4. In Amerikaanse getto's geldt de Wet van de Straat. Tom-Jan Meeus.